Transwestyta

Wracając na dół, Sam włączył muzykę w stereo w salonie i powiedział, żebym dla niego zatańczyła. Usiadł na kanapie z rozłożonymi nogami i rękami w kroku, a ja potykałam się, próbując tańczyć. Nie było łatwo w szpilkach, na dywanie i kilka razy prawie straciłam równowagę i upadłam. Za każdym razem, gdy prawie się potykałem, uśmiech mojego przyrodniego brata pojawiał się nieznacznie. Od czasu do czasu mówił mi, żebym zrobiła coś w stylu: „Pomasuj swoje piersi i pokaż mi, jaką jesteś dziwką” lub „Odwróć się i pochyl, żebym mógł popatrzeć na ten tyłek”. Słowo „Zawstydzający” nie do końca oddawało to, co czułem...

To jest rozdział drugi z serii. Koniecznie przeczytaj najpierw pierwszą część! Po katastrofie z Mattem nie wiedziałam, z kim się dalej umawiać. Nadal chciałem mieć w sobie prawdziwego mężczyznę, pomimo tego, jak dobrze Tina radziła sobie z wibratorem. Z drugiej strony, skończyła mi się faza bierna i chciałem wyruchać jakąś dupę. Nie obchodziło mnie, do kogo należał… Tydzień szybko mijał i pomyślałem, że w sobotę wieczorem pójdę do „Eric's”, jednego z moich ulubionych klubów i po prostu poderwę, kogo tylko się da. W tym momencie było mi to po prostu obojętne. Byłam napalona, ​​moje hormony szalały i nie mogłam się doczekać...

Clint był przeciętnym amerykańskim nastolatkiem. W wieku 16 lat był chudy i ważył 140 funtów. Aktywnie działał w drużynie pływackiej i biegał przełajowo, dzięki czemu był szczupły i smukły. Jego trener pływania nakazał wszystkim członkom męskiej drużyny pływackiej usuwanie owłosienia na ciele, ale Clint był już na czele. Clint uwielbiał mieć gładkie ciało i ogolił wszelkie włosy przypominające włosy z każdej części ciała poza głową. W roku, w którym Clint skończył 13 lat i zaczął przechodzić okres dojrzewania, zaczął coraz bardziej zauważać sylwetkę dziewcząt. Przyglądał się pączkującym ciałkom licealistów, podziwiał ich jędrne piersi i sylwetki upchnięte w obcisłych dżinsach. Często fantazjował...

Odsunąłem się na chwilę od teleskopu, aby zastanowić się nad swoim zdrowiem psychicznym, i zdałem sobie sprawę, że jestem dość głodny; minęło dopiero sześć godzin, odkąd zjadłem naprawdę obfity stek – ostatni, jakim była zaopatrzona moja zamrażarka – ale dudnienie nie mogło być kłamstwem. Opuściłem balkon, by niemal natychmiast znaleźć się w pobliżu mojej lodówki, która była otwarta na oścież - to nie ja ją tak zostawiłem. Ostrożnie słuchałem; Rozejrzałem się i nie znajdując niczego innego, podszedłem do zimnych, odsłoniętych regałów. Nic nie zniknęło ani nie było nie na miejscu w moim schludnym asortymencie artykułów spożywczych, z wyjątkiem jednego kawałka sera...